Çocukluk yıllarım geldi aklıma. Ağustos ayında köye eşyalarımızla göç ettiğimiz 2 aylık fındık serüveni başlardı. ☘ 6 kişilik aileydik ve hiç durmadan 45 gün fındık toplar, şikâyetimiz olsa da hiç karşılığı olmazdı. ☘ Akşam yorgun, argın eve gelir yemek telaşına düşerdik. Akşam yemeğinden sonra yarınki yemekler pişerdi kâh kuzinede, kâh tüplü ocakta. ☘ Sabahın alaca karanlığında kalkar, çabucak kahvaltımızı yapar, yeni bir güne ve daldaki fındıklara merhaba ederdik. ☘  Ellerimiz ilk 3-4 gün su toplar sonra alışır, nasırlaşmaya yüz tutar, dallar kollarımızı ve yüzümüzü çiziklerle doldururdu. ☘ 45-50 günün sonunda harmanlama yani kurutma işlemi başlardı. Hiç yağmur yağmasın isterdik. Çabucak kurutup şehre inme hayali kurardık. ☘ Biz bu zorlukları yaşadık ki annemiz ve babamızın yaşadıklarını düşünmek bile istemem. ☘ Gelelim bizim çocuklarımıza; Çoğu fındığı tanımadan, bahçeye girmeden üniversiteye, daha sonra da iş hayatına atıldılar. ☘ Hayatın hiçbir zorluğunu yaşatmadık onlara. Masa başı görevleri hazırladık.  Aman, biz çektik onlar çekmesin istedik. ☘ Ne dersiniz hayata atılmalarında biraz zoru yaşatmalı mıydık? Elindeki ve sahip olduklarının değerini bilmeleri anlamında... Kalın sağlıcakla.