Sabahları ilkokul önlerindeki çocuk cıvıltısını çoğumuz duymuşuzdur, ya da o anı yaşamışızdır. ☘ Okul etrafındaki servis araçları ve özel araç trafiğinden neredeyse adım atılmıyor. ☘ Her servis ve özel araçlardan onlarca çocuk iniyor ve okuluna yöneliyor. ☘ Okula yakın civarda oturan anne babalar ise çocuklarının ellerinden tutarak okuluna götürdüklerini görünce çocukluğum geldi aklıma. Ev ile okul arasındaki yalnızlığım… ☘ Annem ya da ablamın beni okula belirli bir süre götürüp getirdikten sonra, 6 yaşında kendim gitmeye başlamıştım.Ne servis aracı, ne de özel araç lüksümüz oldu. ☘ Mahalleden büyük abla ya da ağabeylerin arkasına takılır giderdik. Her şey, yolu öğrenene ve özgüven gelene kadar korkusuzca okulumuza kimsenin arkasına takılmadan gitmeye başladık. ☘ Oysa şimdiler de durum çok farklı. Çocuk neredeyse 3. Sınıfa gidiyor ama ne yazık ki anne-baba onu hala elinden tutup okula götürüp, tekrar almaya geliyorlar. ☘ Ben psikolog değilim ama en azından bu hareketle çocuklarımıza karşı ne kadar yanlış yaptığımızın farkında değiliz… ☘ Onlara özgüven aşılamalıyız. İhtiyaçları olduğunda ancak ellerinden tutmalıyız. ☘ Kendin gidebilirsin, ben sana güveniyorum, başaracağını biliyorum diyerek telkinde bulunmalıyız. ☘ Bu belki çok minik bir sorumluluk fakat tahmin ediyorum ki önünde açacağı ufuklar son derece büyük olacaktır.