Herkesin değindiği bir konuya değinmek ve hem anılarımı tazelemek, hem de benim gibi aynı duyguya sahip olan kişilerin hislerine tercüman olmak isterim... Nerede o eski ramazanların tadı? Çocukluğumuzun en güzel yıllarıydı... Annemin telaşlı bir şekilde iftar yemeği hazırlıkları, bizim ise pencerede ezandan ziyade top atılmasını beklememiz. İftara hep son dakikalarda yetişen babamızın elindeki pide, karpuz, kiraz ya da tatlı kutusunu görüp onu karşılama yarışında olmak. Hepsinin yeri ayrıydı... Hele o susam kokulu pide yok mu, onu simit edasıyla yemek isterdik fakat sofrayı beklerdik. Ama biz yine de çaktırmadan tırtıklardık. Tencere kapakları açılır ve mutfağa mis gibi yemek kokuları yayılır, göz ve karın açlığı ile yemeğe girişirdik. Çocukluktan olsa gerek, benim ise en sevdiğim bölüm tatlı faslıydı... Yemek bittiğinde dedemin bana öğrettiği sofra duasını okumak benim için büyük bir gurur kaynağıydı. Yüzlerce kişinin önünde şiir okur gibi hissediyordum kendimi. Ben dedemden, iki kızım da benden öğrendiler bu güzel ve anlamlı duayı. Her iftar yemeğinden sonra bu duayı kızıma okutmak yediğimiz yemeğe ayrı bir lezzet katmaktadır... Tüm saflığı ve 35 yıl önce öğrendiğim bu duayı telaffuz hatası da olsa sizlerle paylaşmak isterim:  “Elhamdülillah,  Elhamdülillah, Elhamdülillah... Meziyeti nimettir, nasibi cennettir, devamı devlettir. Allah'tan inayet, çalışanlara kuvvet, ölenlere rahmet, hastalara şifa, borçlulara eda, sofraya bereket, sofradakilere afiyet, hane sahibine selamet. Allâhümme zid vela tenkus bi hurmeti suretil Fâtiha'' Telaffuzda hata olabilir ama gerçek olan şu ki yıllar önce nasıl öğrendiysem aynısını aktardım sizlere. Umarım ben de birilerine vesile olurum ve onların öğrenmelerine katkım olur.  Hepinize hayırlı iftarlar, kalın sağlıcakla...