Küçücük oğlun ve biricik eşin evinde rahat uyusun diye gece gündüz demeden nöbet tutuyorsun vatanın başında. Her nöbetinde eşini ne kadar çok özlediğini hissedip, küçücük oğlunun geleceği için hayaller kuruyorsun. Bir gün eşin, “Oğlum seni çok özledi.” diyerek hasret gidermeye geliyor. İki-üç saat hasret gideriyorsun, yetmez ama mecbursun işte… Sımsıkı sarılıyorsun sanki olacakları hissediyormuş gibi ama bi’ o kadar da habersiz… Beş dakika geçmeden bir bakıyorsun ki araba dumanlar içinde kaybolmuş. Ailenin huzuru için her gün çatıştığın bir grup kendini bilmez, bugün senin iki canını almış… Söylesene bana, adaletin bu mu dünya?! -7  Haziran 1987. Mardin/Nusaybin. 6 çocuk.                                                                                                          -20 Haziran 1987. Mardin/Ömerli. 16 çocuk.                                                                                                             -8 Temmuz 1987. Mardin/Midyat. 7 çocuk.                                                                                                         -19 Ağustos 1987. Siirt/Eruh. 14 çocuk.                                                                                                                -21 Eylül 1987. Şırnak/Güneyce. 4 çocuk.                                                                                                             -10 Ekim 1987. Şırnak/ Çobandere. 13 çocuk.                                                                                                         -9 Mayıs 1988. Mardin/Nusaybin. 8 çocuk.                                                                                                                -22 Haziran 1992. Batman/Gercüş. 8 çocuk.                                                                                                          -9 Kasım 1992. Diyarbakır/Hani. 4 çocuk.                                                                                                                -21 Ocak 1994. Mardin/Savur. 11 çocuk.                                                                                                                 -24 Temmuz 1995. Var/Gürpınar. 7 çocuk.                                                                                                              -3 Ocak 2008. Diyarbakır. Dershane önünde patlatılan bomba sonucu ölen 6 çocuk.                                              -27 Mayıs 2011. Şırnak/Cizre. Yurda saldırı sonucu ağır yaralı 3 çocuk.      İstanbul/Güngören’de patlayan çöp konteynırları sonucu geriye sadece hayalleri ve minicik bedenleri  kalan Aleyna(3), Taha(5), Murat(12), Şeyma(12), İstanbul/Bağcılar’da molotofkokteyl sonucu yanan Serap(17), vatanı uğruna daha minicik yaşta teröristlerle mücadele eden Eren… Ve sayamadığım daha birçok yaralılar, geriye sadece hayalleri ve minicik cansız bedenleri kalanlar. Ölenler, sadece çocuklar değil. Onlar, yarının doktoru, mühendisi, öğretmeni. Onlar, yarının anne-babası. Onlar, bu dünyanın mirasçıları…      Hadi bu ülkeyi bölemeyeceğinizi bile bile de olsa çatışmanızı anladım; olur öyle, herkesin vardır gerçekleşmeyeceğini bilse de tutunduğu umutları. Peki ya neden bu çocuk katili durumlarınız? Neden bu yuva yıkma merakınız? Siz neden küçücük yaştaki çocuklara kıyacak kadar vicdansızsınız? Ama unutmayın, bizim askerlerimiz nöbetlerinin başında iken sizler onlar için sadece birer oyuncaksınız.