Uzun karakış yordu yurdumun kara toprağını. Karardıkça karardı göklerimiz ve simsiyah bakışlarca yurdum toprağı… Vatanımız, hanemiz üzerine yürüdü pis postallarıyla düşmanlar. Kirli, kanlı elleri alçakça ak pürçekli anaların yazmasına değsin istediler. Onlar istediler istemesine de, biz izin verir miyiz? Vermedik. Bunca yıllık tarihimizi haklı çıkarmak uğruna, özgürlük, bağımsızlık uğruna çılgına çevirdik düşmanı. Cumhuriyet coşkusu, tüm yokluklara rağmen bir taç misali kondu gururla Türk halkının başına. Nice isimlerle tarihimizin şanlı sahifelerini abideleştiren milletimiz, Cumhuriyeti “Atatürk” adıyla beraber kazıdı tüm sayfalarına. Yine de tüm bu olanlar öyle tek kişinin sahiplenebileceği zafer yahut yenilgi değildi. Tüm yurt ya bir yangın yeri ya da bir bayram yeri olacaktı. Altaylardan süregelen o Türk ruhu nabızlarımızda özgürlük ateşini tutuşturmuş; Ankara’da demokrasiye, özgürlüğe, çağdaşlığa giden yollar bir bir döşenmeye başlamıştı. Bu yollarda yürüyen kutlu dava yürüyüşü şehir şehir tüm serhattimizi uyandırdı. Hudutlarda tutuşan gaza bayrakları, anaların helallik verdiği kınalı kuzuların güçlü, içten dualarındaki şehadet nidalarıyla arşa ısmarlandı. Cumhuriyet demek, vatan demekti. Cumhuriyet demek; sevginin, bağlılığın, özverinin, can vermenin sırrına ermekti. Bir mayıs günü, içimize düşen bahar cemresi Cumhuriyet fidanımıza can suyu oldu. Karadeniz bakıp Türk’ün bayrağına çırpınırken, Samsun kıyılarında Atatürk’ün oldu. Savaşa nefer, barışa yol oldu. Şehirlerde bir anadan olduk, yürüdük düşman üstüne.      Cumhuriyet, göreceğimiz güzel günler, mutlu günler uğruna karanlığın kör gözüne sıkılan bir kurşundu. Bu uğurda verilen tüm canların acısı yüreklerimizde tazedir. Bu uğurda yürüyen çarıksız ayaklar, kopana kadar dövüşen eller nurludur. Al atlar, doru taylar Sakarya boylarında parlayan kılıçlarla şeet buldular. Elin yabanına bir avuç olsa dahi toprak vermemek için tutuştu İzmir, Maraş... Kutlu şehirler, kutlu yollar… Kutlu bir ışık oldu Cumhuriyet! Cumhuriyetle gördük medeniyeti, ilimin ışığını. Artık hür beyinlere sahip Anadolu topraklarında daha büyük bir savaşa, medeniyet savaşına siper aldık. Kara trenler müjdeler taşıdı doğudan batıya. Mektepler, minik bedenlerin öğrenmeye istekli ve yiğit nidalarıyla ses verdi. Sahneler, sanatçılar Cumhuriyetle beslendi, değerlendi. Tarlalar bereketlendi, köylünün de yüzü güldü kentlinin de. Cumhuriyetle yazıldı kitaplar. Cumhuriyetle değer gördü kadınlar. Cumhuriyetle yetişti özgürlükçü yarınlar. Cumhuriyetle yaşamaya başladı insanlar. Şimdi ben düşünüyorsam, kendimi ifade edip kelimelere dökebiliyorsam, tarihimi anıp, Ata’mın yolundan ilerleyebiliyorsam bilinmelidir ki bu Cumhuriyet sayesindedir. Yaşamam için Cumhuriyet şarttır. Çünkü Cumhuriyet sünnet değil; Cumhuriyet farzdır!